Όσο υπάρχουν άνθρωποι...

Χτες το πρωί, καθ' οδόν για την δουλειά, είδα μια πολύ δυνατή σκηνή.  Μπροστά μου ένα φορτηγάκι καθαριότητας του Δήμου Χολαργού, το οποίο σταματάει για λίγο στο πλάι μιας οδοκαθαρίστριας γύρω στα 45. 

Εκείνη κινείται να έρθει στο πλάι, από την μεριά του οδηγού.  Βιαστικός καθώς ήμουν -όπως πάντα στην Αθήνα- ετοιμαζόμουν να κορνάρω... και μετά σταμάτησα.  Από το παράθυρο του οδηγού ένα χέρι βγάζει και προσφέρει ένα μεγάλο κατακόκκινο τριαντάφυλλο στην Κυρία αυτή...

Το πρόσωπό της φωτίστηκε!...  Το μύρισε και χαμογέλαγε με την καρδιά της.  Το φορτηγάκι συνέχισε το δρόμο του κι εκείνη την ώρα με είδε.  Έκανε μια προσπάθεια να χαμογελάσει από αμηχανία, της χάρισα το πιο μεγάλο μου χαμόγελο, μου το ανταπόδωσε... και συνεχίσαμε κι οι δυο μας την ημέρα μας...